Τα τελευταία χρόνια, το πεδίο της επαγγελματικής και καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας επικεντρώνεται στην αφήγηση και τη σύνθεση μέσω βίντεο και αρχειακού υλικού. Οι εικόνες που δημιουργώ συνδέονται και επηρεάζονται από την καθημερινή μου ζωή και βασίζονται σε αφηγήσεις, συναισθήματα, αλλά και επιστημονικά δεδομένα, με κύριο θέμα την ανθρώπινη υπεροψία. Κίνητρο και πυρήνας της έκφρασής μου είναι η εικαστική αναπαράσταση, η αμφισβήτηση και ο στοχασμός των σύγχρονων προκλήσεων.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, και αυτό αναμφίβολα με επηρέασε, δημιουργώντας από πολύ νωρίς την ανάγκη για έκφραση και ερμηνεία της πραγματικότητας μέσα από εναλλακτικά μονοπάτια αφήγησης. Ξεκινώντας τις σπουδές μου σε ένα φαινομενικά μη σχετικό πεδίο, τις Πολιτικές Επιστήμες και στη συνέχεια τη Δημοσιογραφία, αντιλήφθηκα τη σύνδεση και, εν μέρει, την αλληλεξάρτηση της τέχνης με την κοινωνία. Το 2014, όταν αναζητούσα νέες μορφές έκφρασης, η ιδέα ότι η θέαση είναι μία μορφή δράσης με ώθησε να εξερευνήσω τα όρια μεταξύ αυτών που δρουν και αυτών που παρακολουθούν, όπως περιέγραψε ο Jacques Rancière. Παράλληλα, συμμετείχα σε ακτιβιστικές αλλά και δημοσιογραφικές πρωτοβουλίες, σχεδιάζοντας δράσεις, αφίσες, βίντεο και πλατφόρμες. Ξεκίνησα να σπουδάζω στην Αυστρία, σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα που εστίαζε στη σύνδεση της παραγωγής εικόνας και ήχου με την τεκμηρίωση. Αυτό με ενέπνευσε στην πρώτη μου ερευνητική εργασία με τίτλο "Ντοκιμαντερισμός ή πώς η δημοσιογραφία παράγει τέχνη", η οποία εξερευνούσε τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, χρησιμοποιώντας μεθόδους, δημοσιογραφικές πρακτικές και εργαλεία, και συγκεκριμένη ανάλυση έργων. Επίσης, ανέλυε πώς η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει την επανεξέταση της ίδιας της επικοινωνίας μέσω του οπτικοακουστικού μέσου. Οι θεωρίες του Walter Benjamin και της Hito Steyerl, όπως και άλλων, με βοήθησαν να κατανοήσω πώς οι εικόνες μπορούν να μετατραπούν από απλή πληροφορία σε ένα ισχυρό εργαλείο κοινωνικού προβληματισμού και πολιτικής αλλαγής. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Εργαστηρίου Πολυμέσων, διήρκησε τρία χρόνια, ενώ φιλοξενήθηκε στο online portal του ECI και στο SIX PACK FILMS.

Το 2015 ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στην παραγωγή ντοκιμαντέρ, με μεγαλύτερη συνεργασία αυτή με το ARD, και στη συνέχεια είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω μικρά βίντεο, όπως το Lappas Award, το οποίο παρουσιάστηκε σε δημόσια έκθεση στην Τεχνόπολη. Από το 2018 συνεργάζομαι και εργάζομαι με περιβαλλοντικές οργανώσεις και δίκτυα, τόσο ευρωπαϊκά όσο και από το Global South. Από τότε, είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω, να συνδημιουργήσω, να εμπνευστώ, να μοιραστώ και να μάθω από ανθρώπους της τέχνης και της επιστήμης. Δημιουργώ επικοινωνιακά υλικά τα οποία συνδιάζουν αφηγήσεις και εικόνα, καθώς και δράσεις προσπαθώντας να επικοινωνήσω επιστημονικά δεδομένα αλλά και παράλληλα να μπορούν να αποτελούν αντικείμενο αναστοχασμού.

Αυτό αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και καθόρισε το κύριο θέμα του έργου μου, την αναζήτηση και αποτύπωση της ανθρώπινης υπεροψίας, απέναντι στη φύση αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο. Θέλω να εμβαθύνω στις καταστροφικές συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας, επιδιώκοντας μέσω της εμπειρίας να αποκαλυφθεί στον χρήστη/επισκέπτη τι έχει χαθεί και τι μπορεί ακόμη να σωθεί. Προσπαθώντας να αποτυπώσω φυσικούς και συναισθηματικούς χώρους, οδηγήθηκα στον της XR community. Επιλέχθηκα σε διάφορα labs, όπως το European Creative Lab για XR/VR development, και το MIT Open Documentary Lab – Worlding 2023, στο οποίο συμμετείχα στο Community Cohort. Εκεί είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου και να γνωρίσω δημιουργούς από όλο τον κόσμο. Έμαθα και ανέπτυξα δύο προσωπικά VR projects μέσα από διάφορα masterclasses και συνεργασίες με κορυφαίους του χώρου, όπως ο Nikolaj Stausbøl (Unity), ο Mads Damsbo (VR production), ο Darien Davis (Generative AI), και ο Hsin-Chien Huang (live performance/ MOCAP masterclass). Σημαντικό κομμάτι της καλλιτεχνικής μου διαδρομής είναι το VR non-fiction project μου, "We are the Canaries", το οποίο δημιουργώ μαζί τις τοπικές κοινότητες της Δυτικής Μακεδονίας, έναν τόπο με τον οποίο δημιούργησα δεσμούς, όταν πριν τέσσερα χρόνια, όταν βρέθηκα σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό, με ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την ανάπτυξη, αλλά δεν έχασαν ποτέ την ελπίδα τους για ένα καλύτερο μελλον. Άνθρωποι που έχασαν τον τόπο τους μαζί με την ιστορία του Όπως η γιαγιά μου, που πριν σχεδόν 90 χρόνια ήρθε πρόσφυγας από έναν τόπο που πλέον δεν υπάρχει, αλλά τον κράτησε ζωντανό στις αναμνήσεις της, έτσι και αυτοί οι άνθρωποι διατηρούν τη μνήμη τους ζωντανή. Δημιουργώντας εμπειρίες, δεν περιγράφω μια ασπρόμαυρη κατάσταση, αλλά απεικονίζω το περίπλοκο μωσαϊκό της ανθρώπινης συμπεριφοράς, συνδυάζοντας γλυκόπικρες εμπειρίες, ελπιδοφόρες και καταστροφικές πράξεις, και αναμνήσεις με αρχεία. Αυτός είναι και ο στόχος του έργου μου. Να προβληματίσουν και να δώσουν τροφή για σκέψη, δημιουργώντας εμπειρίες που βασίζονται σε στοιχεία του παρελθόντος (αρχειακά), σε ιστορίες του παρόντος (σύγχρονα προβλήματα, προκλήσεις, καταστάσεις) και σε προβολές του μέλλοντος (digital/real-time animation). Ακριβώς, όπως αναφέρει και η Anna Tsing στο "Mushroom at the End of the World", πρέπει να κοιτάμε πού θέλουμε να πάμε, να κάνουμε παύση και να μπορούμε να επαναπροσδιορίζουμε τις σχέσεις που βρίσκονται μπροστά μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να ενταχθώ στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στις Ψηφιακές Μορφές Τέχνης. Αποτελεί για μένα μια μοναδική ευκαιρία να εμβαθύνω τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά στο πεδίο των ψηφιακών εικαστικών τεχνών. Είναι μία ευκαιρία να εξελίξω την προσωπική μου εικαστική γλώσσα και να συνδυάσω τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου. Η τέχνη, και ιδιαίτερα η ψηφιακή τέχνη, αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Θέλω να έχω την ευκαιρία να συνεχίσω να πειραματίζομαι και να μαθαίνω νέες τεχνικές. Πιστεύω ακράδαντα πως η τέχνη έχει τη δύναμη να αμφισβητεί, να κινητοποιεί και να μετασχηματίζει κοινωνίες, και για αυτό θα ήθελα την ευκαιρία να φοιτήσω σε αυτό το κύκλο σπουδών, για να μάθω, να εξερευνήσω αλλά και να μοιραστώ μαζί σας όσα φέρνω από την πορεία μου.